De hele avond staat in het teken van het afscheid van de captain. Nigel van Oostrum werkt in wedstrijdkleding de voorbereiding af en het publiek stroomt langzaam binnen. Dit publiek staat tweemaal echt op de banken. De eerste keer is na drie minuten speeltijd als er nog zeven minuten op de wedstrijdklok staan. In woord en beeld zie je en klinkt het ‘Nigel bedankt’. De nummer zeven Nigel kijkt ontroerd vanaf de spelersbank de zaal in. Het laatste sublieme wedstrijdbeeld is als Van Oostrum zeventien seconden voor het einde van de wedstrijd voor het laatst als Hammer het speelveld betreedt. Het publiek staat op de banken en spelers en tegenstanders applaudisseren totdat de wedstrijdklok zijn periode bij de Hammers afsluit.
Dan begint de avond pas echt. Het grote licht wordt gedempt en het sfeervolle licht van mobiele telefoons verlicht het veld. De ploeg neemt plaats in een halve kring en het afscheid begint. Omringd door zijn ploeggenoten volgen er speeches en klinkt zijn favoriete Wonderwall van Oasis door de speakers. Vanaf een videoscreen bedanken ex-spelers als Jozo Rados, Kaza Kajami-Keane, Kayel Locke, Olaf Schaftenaar, Mohamed Kherrazi, broertje Devon van Oostrum hem en geven warme boodschappen af. Dat doen Mike Schilder en Herman van den Belt en voormalig manager Adriaan van Bergen ook. Dan zijn Freek Vos en vanuit Polen Sherron Dorsey-Walker ook nog eens aanwezig in de zaal. Uiteraard voert Nigel zelf ook nog het woord, afwisselend in het Nederlands en het Engels. Hij benoemt de hoogtepunten met de winst van de Supercup en het kampioenschap, maar laat niet na ook te spreken over het pittige laatste jaar. Nigel sluit af met een honderd keer dank jullie wel aan alles en iedereen.
Nummer 7 = Van Oostrum
Daarmee is het einde nog niet bereikt. De verduisterde zaal laat een spotlight zien op een banner met nummer zeven. Vanaf nu zal nooit iemand meer dit nummer dragen. Het nummer behoort toe aan Nigel van Oostrum die zes jaar lang met trots en vreugde het Zwolse shirt heeft gedragen.
Daaraan voorafgaand verliest Landstede Hammers voor de tiende keer op rij een wedstrijd in de Elite Gold. De Belgen hopen door winst nog voordeel te kunnen behalen in hun play-offs en delen zeker geen cadeautjes uit op deze feestavond. Dat blijkt vanaf het begin als een messcherpe Nick McGlynn direct tweemaal binnen legt met een driepunter en een score uit een turn over. De toon is gezet en alhoewel Dragos Diculescu en Ralf de Pagter twee driepunters binnenschieten heeft de ploeg niets te vertellen tegen de getergde Belgen. Vrije schoten komen er niet, de 24-seconderegel hangt als een zwaard van Damocles boven iedere aanval en de Belgen hebben gewoon meer lengte, kwaliteit en zuiverheid. Na tien minuten staat het 12-24 en is het eigenlijk al beslist.
De gehaaide Noah Dahlman is voor rust nog goed voor twaalf punten tegen een gemiddelde van 71 procent, maar deze cijfers steken schril af tegen de 26 totaal tegen 37 procent voor de gehele ploeg. De drie op twintig rake schoten voor de rest vertellen het verhaal. De imposante Solomon Young en zuivere Kevaughn Allen zijn de scorende leiders voor een 26-42 ruststand.
Na rust meandert de wedstrijd voort en is het gewoon wachten op het einde. In kwart drie is de thuisploeg veel zuiverder. Met wat drietjes van Diculescu en scores van de lange mannen De Pagter en Dahlman wint de thuisploeg het kwart met 22-21. In het slotkwart is de concentratie bij de thuisploeg verdwenen en de Belgische ploeg is gewoon te goed om dit niet af te straffen. Bij 54-82 is de achterstand het grootst, waarna de hardwerkende Thorir Thorbjarnarson met een drietje de eindstand vastlegt. Dan kan het afscheid en het feest eindelijk beginnen.
Bekijk hier de complete statistieken van het duel met Leuven Bears.
Tekst: Remco van Vliet
Foto’s: Orange Pictures
