Noah Dahlman beleefde 1 juni 2019 op een verrassende manier. De Amerikaan genoot van het moment, maar vierde amper feest. Het dagboek van Noah Dahlman!
De dag begint
Voor Noah Dahlman begint de dag al vroeg. Zo rond 5:30 uur komt de zon op en vanaf dat moment is hij klaarwakker. Het grote denken begint. Over de wedstrijd, maar ook over dat wat nog meer komen gaat. “We konden de serie afmaken. In dat geval zou ik op 2 juni het land verlaten en anders op 3 juni. We waren al bezig met inpakken, dus daar denk je ook over na. Maar al snel begon ik aan mijn vaste dingen op een wedstrijddag. Een ontbijt met thee en dan op naar de sauna.”
Van de AH naar Sauna Swoll
Na het ontbijt gaat Dahlman naar de supermarkt. “Ik heb daar een pasta gekocht, dat doe ik eigenlijk altijd voor een wedstrijd. Daarna ben ik naar de sauna geweest, dat doe ik ook altijd. Ik prepareer dan mijn lichaam en kom daar even volledig tot rust. Op die manier kom ik in de goede mindset. Wat dat betreft was deze dag niet anders dan anders. Ik denk dat ik rond 12:00 uur richting het Landstede Sportcentrum en de bus ben gegaan.”
Busrit naar Groningen
Het is de laatste busrit van het seizoen, dat staat vast. En het is een andere busrit dan normaal, zo merkt Dahlman. “Het was anders ja. Er waren sowieso meer mensen in de bus dan normaal. Jonathan Mak was bijvoorbeeld aan het filmen en er waren meer supporters. En de focus van iedereen was op z’n top. Aan alles merkte je eigenlijk dat deze busrit anders was. Dat was bijzonder.”
Aankomst in Groningen
Rond 14:00 uur komt de bus aan in Groningen en dan begint voor Dahlman dat wat hij altijd doet. Hij neemt zijn vaste tussendoortjes, loopt zijn rondje en start zijn eigen warming-up. “Rond 15:15 uur ben ik naar de kleedkamer gegaan. Voor de bespreking van Herman, maar ook voor mijn vaste bak koffie. Yvonne, de moeder van Freek Vos, zorgde altijd dat mijn koffie klaarstond. Dat zegt veel over haar. Zij was echt een moederfiguur en hield rekening met dat soort dingen. Ook op deze dag. Dan weet je dat the battle gaat beginnen. De warming-up start en dan is het gametime.”
Gametime!
Drie kwarten is er voor Landstede Basketbal geen vuiltje aan de lucht en lijkt de landstitel daar. Maar in het vierde kwart ontstaat er ineens toch een zenuwslopend gevecht. “Zij vochten er echt geweldig voor en dat zegt veel over hun professionaliteit. Ze vochten tot het laatste moment en je weet dat er dan gekke dingen kunnen gebeuren. Gelukkig wonnen we en was het voorbij. Natuurlijk was ik blij met het kampioenschap, dat was echt iets speciaals. Je zag het aan de blijdschap die loskwam. Maar ik was ook echt blij dat het voorbij was. Mijn lichaam was op, de energie was weg. Het was een hele klus om de serie gezond af te maken.”
De busrit naar Zwolle
De titel is binnen, de beker gaat mee in de bus naar Zwolle. Waar de heenreis totaal anders is dan normaal, geldt dat uiteraard ook voor de terugreis. “Dat was ook bijzonder, vond ik. Ralf zat achter mij en we probeerden ons voor te stellen dat we zondag nog een keer moesten spelen. Dat ging niet, we waren blij dat we niet meer hoefden te spelen, haha. Misschien klinkt het raar, maar ik dacht tijdens die rit ook aan Franko House, Lenno Witteveen, aan de eerdere ploeggenoten waar ik van hield. Geen idee waarom, maar het gebeurde.”
Huldiging in en bij het Sportcentrum
Wat volgt is een ontvangst bij het Landstede Sportcentrum, waar de fans een erehaag vormen voor de kampioenen. Daar tovert Dahlman, al eventjes geheelonthouder, een fles champagne tevoorschijn. Hij spuit de champagne in het rond en de laatste resten giet hij over het hoofd van Remko den Hollander, beheerder van het Landstede Sportcentrum. “Ik had bedacht om die fles te openen als we de bekerfinale wonnen, maar toen bleef die fles dicht. Toen we uit de bus kwamen, kon de fles eindelijk open. Ik spoot de champagne in het rond en goot het over het hoofd van Remko. Een mooi moment.”
Laatste woorden in de kleedkamer
Op het centre court van het Landstede Sportcentrum volgt daarna een huldiging, maar voor die tijd nemen spelers en staf nog een moment voor zichzelf in de kleedkamer. “Ik besefte dat we voor het laatst bij elkaar zouden zijn. Ik heb nog een paar woorden gesproken en heb iedereen bedankt voor het geweldige seizoen. Het was het einde…”
Business wacht
Waar iedereen volop geniet van het feestje, gaat de knop bij Noah Dahlman razendsnel om. Terwijl rond het centre court de eerste biertjes uit de tap komen, snelt Dahlman naar zijn kantoor. Tickets boeken voor een vlucht van Frankfurt naar de Verenigde Staten, want hij moet zo snel mogelijk terug. Dahlman is niet alleen basketballer, maar ook ondernemer en in zijn vaderland wacht een zomer vol ND42 Camps. En dus verplaatst hij razendsnel de focus. “Om heel eerlijk te zijn… Daarom heb ik er tot op de dag van vandaag niet echt van kunnen genieten. Ik heb de tickets geboekt, heb met Adriaan en Herman gesproken, ook om mijn nieuwe contract te bespreken. Samen met Johanna ben ik nog heel even naar het feest geweest, om afscheid te nemen. We moesten om 5:15 uur al in de trein zitten.”
Zwolle -> Frankfurt -> VS
De wekker in huize Dahlman gaat vroeg, want om 5:15 uur start de terugreis naar de VS. “Het was de kampioensavond en ik lag om 22:30 uur in bed, haha. Rond 4:00 uur zijn we opgestaan en om 5:15 uur zaten we in de trein. Het is niet het standaard kampioensverhaal, dat weet ik, maar het is zoals het is.”
