In de serie ‘Throwback Thursday’ praten we iedere donderdag bij met een oud-speler van Landstede Hammers. Ditmaal met Kayel Locke, die kampioen werd in Zwolle.
Het is januari van het jaar 2019 als Kayel Locke zich meldt in Zwolle. De dan 24-jarige Amerikaan vervangt Franko House, die vanwege persoonlijke omstandigheden is teruggekeerd naar de Verenigde Staten. “Het was een uitdaging”, herinnert Locke zich nog. “Mijn teamgenoten waren allemaal wedstrijdfit, echt in een goede conditie. En de meeste jongens speelden al langer met elkaar, volgens mij alleen op Kaza na. Ik moest mijn rol ontdekken, mijn plaats zoeken en fit worden. Maar mijn teamgenoten en coaches waren geduldig en hielpen mij. Dat was erg fijn.”
In wedstrijden gaat Locke meer en meer spelen en dat helpt hem om zijn rol sneller te vinden. Zijn vijf maanden in Zwolle groeien uit tot een succes, ook omdat Locke geniet van de club en de stad. “Het voelde echt als een thuis. De stad was geweldig, ik had daar echt een paar favoriete plaatsen. En het eten was geweldig, vooral de kibbeling. Daar kon ik geen genoeg van krijgen”, lacht Locke, die soms ook bij de FEBO te vinden is. “Dat is eigenlijk niet gezond natuurlijk, maar soms, na bijvoorbeeld een grote wedstrijd, at ik daar kip. It was a guilty pleasure, haha.”
Play-offs
Zijn periode bij Landstede Basketbal komt tot een hoogtepunt als de club in de play-offs serieus in aanmerking komt voor de hoofdprijs. In die play-offs gaat Locke beter en beter spelen en groeit hij uit tot een belangrijke kracht. De Amerikaan lacht verlegen als dat ter sprake komt. “Ik ben altijd hard voor mezelf en zal niet snel zeggen dat ik goed heb gespeeld. Misschien heb ik wel goed gespeeld, maar het kan elke dag beter. Dat vind ik ook leuk, iedere dag beter worden. Als ik in die finale goed heb gespeeld, komt dat ook door mijn teamgenoten. Het was echt een speciale groep, Zwolle heeft voor altijd een plaatsje in mijn hart.”
Hij houdt vrienden over aan zijn tijd in Nederland. Vrienden voor het leven zelfs, stelt hij. Kaza Kajami-Keane, Noah Dahlman, Mike Schilder en ‘Big O’, iedereen passeert de revue. Met deze jongens pakt hij in 2019 de eerste landstitel in de historie van de club, een dag waar hij nog steeds met plezier aan terugdenkt. Alhoewel… “Ik herinner me dat de wedstrijd zenuwslopend was. Maar ik herinner me vooral één ding: zij pakten een defensieve rebound na een schot en daarom sprintte ik terug om te verdedigen. Er werd een screen gezet en daarbij werd ik vol in mijn maag geraakt. Ik had zoveel pijn… Poeh.”
“Heel blij, maar ook heel moe”
Uiteindelijk komt Locke de tik in zijn maag te boven en stort hij zich vol in het feestgedruis. “Het was een gekke dag, haha. Ik weet nog goed dat de buzzer ging en dat er overal confetti op de grond lag. Ik zag de coach op en neer springen, iedereen sprong bij elkaar in de armen. Ik was echt heel blij, maar ook zo ongelooflijk moe. We waren blij dat we wonnen, maar ook dat het afgelopen was”, lacht Locke, die de avond onder andere doorbrengt met vriend Jordy Kuiper. “Dat is één van mijn beste vrienden en ik was heel blij dat hij er was. We hebben een mooie avond gehad, haha.”
Na het kampioenschap vertrekt Locke niet naar huis, maar gaat hij verder de wereld verkennen. Hij tekent in Maleisië een contract bij Rain or Shine Elasto Painters, waarmee hij in de zomer wederom kampioen wordt. Vervolgens speelt Locke anderhalve maand op de Filipijnen, om daarna te verkassen naar FC Porto. Ook met die ploeg komt hij in aanmerking voor de prijzen, maar de coronacrisis gooit roet in het eten. De competitie in Portugal wordt eveneens plotseling afgebroken. “Het is echt een hele gekke tijd”, beseft Locke zich. “Ik kijk uit naar de komende seizoenen, maar het is echt afwachten hoe verder. We zitten allemaal in dezelfde situatie en moeten samen uit deze situatie komen.”
Foto’s: André Rump
